Cerkak 1: Layangan Temangsang

 

LAYANGAN TEMANGSANG

 

“Mas-Mas layanganku nyanthol. Jikukna Mas!” Sambate adhiku marang aku sing lagi wae metu menyang latar omah.

“Lhoh lha piye ta? Makane yen Mas omong dirungokake! Layangan iku  aja aneng ngarep omah. Lha wong akeh uwit-uwitan barang.  Dadi temangsang ta.” Sauranku  nganggo nadha sing rada dhuwur. Amarga ora gur pisan pindha anggone layang-layange mau temangsang. Uwis bola-bali.

Tak jipukake genter duweke tanggaku kanggo ngereh layangan temangsang mau. Gentere saka pring sing cilik lan entheng. Dadine aku bisa gampang ngereh layangane. Sakluwihe 10 menit, akhire layangane bisa takjipukake. Praupan sumeh adhiku katon sumunar. Prengas-prenges kaya ora duwe dosa. Untune katon kuning amarga awit esuk urung adus, urung sikatan. Tangi turu langsung budhal dolan. Sujakna isik gelem raup dhisik ngilangi owehe sing kaya banyu kebendung dadi waduk Gajah Mungkur iku.

“Alhamdulillah, kena dijupuk.”

“Piye Le? Arep mbok umbulake ning kene maneh?” Aku omong menyang adhiku karo rasa kang pegel.

“Iya na Mas.” Jawabe adhiku lugu tenan.

“Piye? Balenana! Kok ya ora kapok lho bocah ki. Uwis temangsang ping seket barang ogh.” Malah bocahe kayata ora ana kapoke yen temangsang. Saben temangsang nyeluke aku terus. Sing ngerah aku, sing boyoken aku, sing kena lebu mripate iya aku. Sujakna adhiku dhewe. Yen ora uwis tak dadikake sega thiwul sisan.

“Eh, boten Mas. Arep tak umbulake menyang sawah lor kana wae.”

“Nah, iya kana wae. Aman tur angine linuwih banter timbangane ngarep omah. Iya ora gampang temangsang.”

Adhiku kuwi isik cilik banget. Umure lagi ngancik 7 taun. Umur semana adhiku sekolahe ning SD kelas 1. Wajar yen adhiku senengane isik dolanan kaya ngana mau. Layangan terus sabendinane. Ora pedhot olehe nggeret lan ngendhoni senar.  Apa maneh iki usume uwong ngendi-ngendi padha ngumbulake layangan. Ora enom ora tuwa. Ora cilik ora gedhe. Langit-langit katambahan lintang anyar kang miber ing dhuwure uwit-uwitan sengon.

Bocah cilik iku senengane meri marang kancane menawa duweni barang-barang liyane. Adhiku iki salah siji tuladhane. Akeh layangan uwis dituku saka layangan pethekan nganti layangan bapangan utawa rep.

“Mas-Mas, tulung dhulna Mas!”

“Kosek ta Le!”

“Ana angin Mas. Dhul!” Iya tembung “dhul” iku ora asing maneh dienggo uwong-uwong sing ngumbulake layangan. Tembung iku dienggo niteni yen angine uwis teka lan siap diculake layangan sing dicekelake uwong iku.

Angine ilang, layangane tumiba ing lemah sawah nabrak uwit jagung sing dhuwure lagi sak meter. Bola-bali tiba amarga ora ana angine. Sidane adhiku tak ajak menyang sawahe dhewe pinggir dalan gedhe kana.

“Le, kene-kene gocekan Mas. Layangane dicekel siset!” Nyebrang dalan gedhe sing rame banget. Dalan iku dalan menyang Jawa Timur dadi montor saka Jawa Tengah menyang Jawa Timur utawa sakwalike ora ana enteke.

Aku lan adhiku uwis teka papan yaiku sawahe bapak. Adhiku uwis ora sabar. “Alon-alon lho Le! Yen tiba awakmu ora sida layangan mengko.” Hawane isik panas. Jam setengah papat sorote srengenge isih cetha wela-wela.

“Dhul.” Layangane mumbul dhuwur kadhesek angin saka wetan kali. Banter kaya-kaya aku aku iya arep mumbul. Senajan jaman aku cilik, aku duweni kepenginan bisa miber kaya manuk-manuk kae. Duweni swiwi putih. Miber mubeng-mubeng desaku sing ijo royo-royo iki. Dhasar isik cilik uteke seneng mikir bab-bab sing ora teka ing akal.

“Le ayo mulih are magrib iki uwisan!” Aku marani adhiku saka kalenan panggonku wisuh sikil karo sendhalku.

“Moh Mas mengko sik. Sedilit ngkas.” Saurane adhiku.

“Ayo uwis peteng iki. Digondhol Wewe sisan karepmu!” Adhiku isik ngeyel. Angel diajak mulih. Saking tresnane karo layangan abang ireng iku.

“Mulih-mulih, layangane sesuk maneh!” Iku suarane bapakku saka pinggir sawah nyeluk aku lan adhiku. Yen sing ngaturi bapak, adhiku ora bakal wani ngeyel. Yen ngeyel siap-siap wae bakal diseneni teka omah.

Malem Jumat, 25 September 2020

Restu El Tungguri