Puisi : Senja Itu




Senja itu

anaknya mesen

dan jajan

yang dipinta


mengucap jumpa

untuk dirasa

dan  dicinta

lalu dibayar

kepada
yang mencipta. 


Restueltungguri, 31 Mei 2021



Gambar : pixabay

Puisi: Aku sedang Menjerang Tanah

 


Aku sedang Menjerang Tanah

 

Aku sedang menjerang tanah

Tanah yang remah

Basah yang bertuah

Tanah yang dititipkan simbah

Remah yang tampak lelah

Dibajak, telah dibelah

Basah bertamu dari ujung mata air yang resah

Bertuah yang tak dicumbu sudah

 

Wonogiri, 22 April 2021

Puisi : Maukah Kauantar Aku Tidur di Kasur

 

 

Maukah  Kau Antar Aku Tidur Di Kasur

 

Maukah  kau antar aku tidur di kasur

dengan alasnya badanmu

gulingnya lenganmu

bantalnya kepalamu

bila sudah pagi

tubuhmu  kulipat

kutumpuk-tumpuk

sampai malam lagi.

 

7 April 2021



Gambar : https://pixabay.com/id/illustrations/dongeng-malam-musik-ikan-langit-1180921/

Cerkak 3 : Dolan

 

Sumber: Internet

DOLAN

 

Rasa-rasane uwis rong taun luwih aku ora dolan menyang desa ing sisih paling wetan kecamatan  kuwi. Jaman semana nalika isih nganggo seragam putih klawu, aku kerep mrana. Ora dhewe, ananging karo kanca-kancaku. Yen ngelingi jaman mbiyen aku kerasa bali dadi bocah SMA kang ora ana beban urip sing mbulet ana utek iki. Sekolah saben esuk budhal wiwit jam setengah enem esuk, banjur mantuk jam 1 awan.

Kuwi rong taun awal. Taun ketelu kurikulum pendhidhikan uwis diganti dening kementrian pendhidhikan lan kebudhayaan nganggo kurikulum anyar yaiku kurikulum k-13. Taun ketelu iku ora mung kurikulum wae sing diganti, ananging jam sekolah iya diganti. Dipadhetake dadi limang dina wae saka dina Senin nganti dina Jumat. Kayane yen didheleng kebijakan kuwi nyenengeke ati. Biyasane sekolah enem dina, preine gur sedina. Saiki sekolah limang dina, preine rong dina. Tak pikir iya nyenengake atiku tenan. La wong jarene nganggo kebijakan lima ari kerja iki bocah-bocah ora entuk beban sing marai mumet ing pikir. Alesane, preine mau rong dina, bisa prei, bisa linuwih cedhak karo uwong tuwane, lan akeh alesan-alesan liyane.  

Nyatane bareng dilaksanakake sawetara sesasi, apa wae sing diomongake tibake ora bener. Rasane sirahku kemebul ngetokake asep putih. Iku asep gaib. Yen tenanan mesakake kanca-kancaku keplepeken amarga asepe akeh tenan. Apa maneh ora gur aku sing kemebul pikirane. Tak kira kanca-kanca iya padha kahanane. La wong rupane yen bubar jam siji awan kuwi uwis kaya ora duwe daya babar blas. Diibaratake lampu, kuwi lampune gur limang watt wae ora ana. Semana uga awakku sing angop ambal bola-bali. Mbok menawa ana sing nyoba ngetungi uwis ambal ping selawe kirane.

Oh iya, mantuke yen ing kurikulum anyar iku dadi jam 4 sore. Jam 4 tet lagi bisa metu saka gerbang. Rupa-rupane bocah-bocah sing kucel lesu,  genah padha luwe kabeh. Uwong ngangsu kawruh iku iya ora gampang jebule. Kudu ana kang dikorbanake. Mligine bab wektu sing kudu diselakake.

Jam 4 kuwi yen aku durung langsung mulih. Kebiyasaanku saben jam semana iku lagi melu kegiyatan organisasi utawa ekstrakurikuler. Uwis biyasa mulih sore. Mulih bengi iya ora masalah. Amarga, uwis biyasa mau. Uwong tuwaku iya uwis kulina weruh putrane mulih telat.

***

Wengi iki udan deres awit sore mau durung teka terange. Jangkrik-jangkrik sing pakulinan muni bebarengan kewan-kewan liyane iku ora ana swarane. Aku gebres bola-bali. Iku tandhane irungku sing dadi alat sing sensitip bab rasa adhem temenan rasane nusuk-nusuk. Namung  gebres kuwi adheme ora sepiraa. Yen ana gatel-gatel gumantung ing ngisoring bolongan irung sing tumetes, iku tandhane hawane atis. Gusti pancen Dzat kang Maha Asih nyiptakake kabeh bagean badan sing duwe gunane dhewe-dhewe.

“Cah piye sesuk sida apa ora? Yen sida tak takonanake dhisik. Amrih cetha piyambake ana ngomah apa ora.” Kuwi pitakonanku  marang kanca-kanca lumantar WA grup sing uwis ana awit SMA. Grup iku mung metu notipikasi ijo-ijo kae yen ana butuhe thok. Yen blas iya blas. Setaun kena diitung ping pira anggone padha jejagongan ing donya maya iku.

“Iya, ndang takonana dhisik! Amrih jelas sesuk mangkat apa ora.” Saurane kancaku lumantar grup mau.

Banjur piyambake tak hubungi, tak takoni, tak wiwiti kanthi uluk salam. Terus mitepangake jenengku senajan asline uwis reti. Uwong Jawa iku dhasare ciri khase seneng basa-basi. Bab apa wae sing dibahas diwiwiti sambutan-sambutan dhisik, yen uwis sejam rongjam olehe guneman lagi mlebu intine.

Piyambake ngiyani ana ing omah awit esuk  nganti Asar. Asile tak aturake kanca-kancaku. Padha sepakat mangkate sesuk jam 10. Yen ora molor. Reti dhewe jam Indonesia kuwi lak ora baku. Rencanane jam 10 mangkate dadi jam 11. Uwis dadi kebiyasaan iku, susah diilaki. Kalebu budaya kang uwis tumurun saka simbah-simbah. Adhuh, kok malah nyalahake para sesepuh. Telat orane  iki asline gumantung karo uwong-uwongane dhewe-dhewe. Cah enom apa maneh. Alesane ana wae. Sing lagi tangi, sing lagi adus, sing ketemu lampu abang akeh eram. Padhahal ing desa ora ana bangjo. Olehe ngarang ilok tenan kaya para pujangga. Nganti ora masuk akal.

Jago kluruk soroting surya lumaku alon-alon saka sisih purwa. Ngilangi mbaka sithik adheme wengi telas kudanan. Gegodhongan gumilap kairing manuk-manuk miber golek panganan. Katon padhang jingglang esuk iki. Megane tipis-tipis nutupi langit biru sing ambane ora winates.

Jam Hpku uwis nudhuhake angka 10. Tak enteni swarane pit sing bakal mampir omahku. Aku mung nunut dina iki. Males yen ndadak gawa pit motor dhewe, amarga bensine durung tak isi. Eman-eman ngetokake dhuwit 10 ewuku. Kanthi nunut wae dhuwitku isa aman. Isa tak enggo tuku jajan sega ayam.

Brem, brem, brem. Udhug, udhug, udhug. Swara pit motore kanca-kancaku mbaka siji parkir ing latarku. Byuh pite padha anyar-anyar kabeh, sing padha ganti matic beat-vario modhel saiki. Ana sing tuku pit  motor lanang abang. Apa jenenge aku lali. Kayane vixion jenenge. Yen aku iya isik pit ijo kae Jupiter Z sing uwis ngancani aku saka jaman SMA nganti kuliah teka Surakarta Hadiningrat. Tak sayang-sayang pit iku kaya pacarku dhewe. Kepriye maneh la wong aku iki duweni watak sing ora neko-neko, sak anane, bandha donya iku ora digawa mati. Iya ta, bener ta pamikirku? Nanging dipadhakake kancaku mesthi utekku luwis encer. Lah alah malah umuk. Hahaha.

Gagasanku bener anane, lagi padha teka omahku jam setengah sewelas. Akire mangkat bebarengan. Mampir dhisik tuku buwah-buwahan kaya jeruk, salak, lan liya-liyane. Kuwi kalebu adate wong Jawa, yen saben mertamu sakora-orane nggawa buwah tangan. Sanajan biyasane sing digawa  iku ditokake maneh dadi suguhan. Ana paribasan anyar kang   padha mbi kahanan kuwi. Saka tamu, kanggo tamu, oleh tamu.

“Assalamualaikum Kak.” Kancaku ndhisiki mlebu omah. Sesebutan Kak iku lumrah ing kagiyatan Pramuka. Nyebut sapa wae sanajan luwih tuwa, ora kok “Bapak/Ibu, Simbah” ananging Kak.

Lungguh darik-darik. Jumejer. Lanang sisih kiwa, dene wedok sisih tengen. Pitakonan wiwitan saka Kak Sanggrong yaiku kepriye kabare aku karo kanca-kancaku. Uwis rong taun punjul ora tau dolan menyang daleme. Dolan sing keri dhewe iku pas bakda idhul fitri. Mrana ora nggawa apa-apa. Ananging ngentekake panganan riyaya. Sing genah astor sak kaleng ludhes dipangani cah-cah. Aku barang iya. Tambah maneh ngombe sirup. Seger tenan rasane. Apa maneh gratisan ngene iki.

Guneman ing awan kuwi isine bab nostalgia ngelingake jaman SMA, pacar, kerja, tani, teknik, basa Jawa, perawat, lan sapanunggalane. Akeh tenan sing dibahas. Ngalor ngidul ngetan ngulon. Bab pacar iku sing paling tak senengi. Amarga aku bisa nggodha kancaku uwong loro sing lagi kataman asmara. Sing siji kancaku lanang sing uwis tresna mbi wong wedok awit jaman SMP, ananging rampungan. Banjur kuliah iki  wiji-wiji tresna tumukul maneh ing atine uwong loro mau. Uwong loro iku watake isin-isin ngana. Nyatane cedhak  ngomonge ora. Ngomonge biyasa wae, ananging ora biyasa. Tresna iku nyatane marai bingung. Malah ana sing omong yen tresna kuwi wuta. Apa iya ngana?

Siji kancaku iki wedok, lagi kataman asmara karo tanggane. Kaya lagu dangdut sing misuwur kae. Judhule Pacar Lima Langkah. Pacarku memang dekat.Lima langkah dari rumah. Tak perlu kirim surat. SMS juga gak usah. Kalau rindu bertemu. Tinggal nongol depan pintu. Tangan tinggal melambai. Sambil bilang helo sayang. Penak tenan iki, pacarane ora ribet. Ora patia modhal akeh. Dolan ing omahe wae nggawa gula teh. Yen ora dolan ing tegal karo mbubuti suket, lak katon romatise. Romantis tur ana gunane. Ana pribasane iku, karo nyilem ngombe banyu. Ya keselek. Hahaha.

Banjur aku kepriye bab katresnane?

Mung Gusti sing reti. Yen rabi tak undhangi siji-siji. Aja lali ngamplopi. Mugi wae jodhoku wanodya tlatah wetan Wonogiri. Amin.


Wonogiri, 29 Dhesember 2020

Restu El Tungguri


Cerkak 2: Anak Lanang Anak Udan

 

 


https://pixabay.com/id/photos/hujan-musim-air-makro-jalan-cara-84648/

Anak Lanang Anak Udan

 

Sore iki mendhung gumantung ing sakdhuwure omah-omah kang rintip-rintip  ing pinggir dalan gedhe. Toko-toko dhuweke uwong-uwong sugih iku padha padhang jingglang diurupake dening karyawan-karyawane. Aku numpak sepedha motor ijo menyang tengah kutha arep nekani tontonan ing gedhung wayang uwong. Tak lakokake rada banter yen kahanan dalane sepi. Tak lakokake alon-alon yen kahanan dalane rame. Iya aku iki kalebu uwong sing ora wani banter-banter yen numpak sepedha motor. Atiku gampang tratapan. Dibel dening motor utawa montor ing buriku wae rasane kaget banget.  

Sakuwise mlaku kurang luwih teka sekilo, ujug-ujug rasane rupaku kena banyu kang kemepyur. Grimis udakara 100 meter. Tambah deres. Sansaya deres banget. Aku akhire mandheg ing pinggir dalan. Aku nggoleki panggonan sing sekirane bisa kanggo ngeyup.

Tak ampirake sepedha motorku ing toko sing uwis tutup. Tokone peteng uwis ora ana uwong sing njaga. Awakku sing sisih ngarep teles kebes. Ananging sujakna tasku ora patia teles. HPku karo dompetku isik aman.

“Astagfirullah, kok ya aku ora nggawa mantol barang. Uwis ngerti mendhung awit mau awan. Ora nggatekake babar pisan.” Omongku marang awakku sing ora bener iki.

Arep kepriye maneh. Uwis kasep. Sing penting barang-barangku sing ana tas ora teles. Sanajan klambiku ngarep iki teles banget. Rasane awakku dadi adem atis nganti mrinding.

Udane ora rampung-rampung. Jam tanganku nuduhake wektu jam lima. Dumadakan,   aku weruh wong wedok sing nggawa bocah cilik digendhong ana geger. Mlaku karo gawa kresek putih sing kayane iku isine rongsok. Rongsok-rongsok kayata botol, kerdus, kaleng, lan liya-liyane. Kresek kang isine rongsok mau dipundak ing sisih kiwa, jejer karo bocah cilik. Wong wedok mbi bocah iku lumaku saka sisih wetan menyang kulon. Ora ngeyup-ngeyup. Mangkana awake wong loro mau uwis padha-padha telese. Amarga babar blas ora nganggo payung utawa mantol. Namung nganggo plastik rada gedhe sithik sing katon reged lan rusak. Tak kira iku plastik olehe nemu ing pinggiran dalan. Gawe melas tenan.

Tak delengi terus lumakune wong loro mau. Mlaku alon-alon nglewati dalan-dalan sing megung gara-gara jeglongan. Jeglongan sing uwis akeh banget marai wong numpak motor padha tiba. Ananging ora kesusu didandani. Palinga duite anggaran dikorupsi pejabat-pejabat kae. Iku pamikirku dhewe. Lha suwe tenan anggone dalan iku rusak. Uwis taunan. Uwis patang taun. Mbok ya didandani mbaka sethithik-sethithik. Raketan ditembel, diaspal maneh jeglongane. Apa ya mungkin yen iki sebenere nyata digawe? Digawe supaya padha akeh sing tiba, banjur diplayokake menyang rumah sakit-rumah sakit iku? Apa ya ngana ya? Yen ngana kok ya tega temen.

Nanging pamikirku mau kayane ora trep. Tibake sing dikarepake uwong-uwong dalan alus, diaspal goreng dadi nyata. Dalan sisih paling wetan kecamatan diaspal goreng pirang-pirang dina iki. Alus tenan kaya sirkuit dienggo trek-trekan balapan motor. Kabeh montor dumadakan dadi banter-banter.

Elok tenan bareng arep pilian wae dalane dialusake kabeh. Sanajan dadak ngenteni limang taun wektune. Iya husnudzon wae lah. Uwong cilik ngene iki iya namung nrima dadi.

Wong wedok mau leren ing gerdhu kang sinerat Desa Watureja. Gerdhune iku gedhe lan ana iyup-iyupane. Warnane abang kacampuran putih. Bocah cilik sing digendhong ing gegere wong wedok mau nangis membik-membik saya suwe tak rungokake tambah banter. Nganti krungu saka panggonan sing tak enggo leren ngeyup saka tibaning udan.  Wong wedok mau katon bingung. Banjur bocah cilik mau saiki uwis dipangku. Diselimuti nganggo jarik gendhong. Bocah cilik iku ora meneng olehe nangis.  Dikekep, saiki tangise uwis suda. Rada sawetara nangis maneh.

Ndeleng kahanan kaya mangkana, aku sabenere welas kapengin biyantu. Nanging biyantu apa aku bingung. Tak pikir nganti tumemen. Ora tegel atiku. Rasane kaya diceklek-ceklek. Kaya-kaya arep metu eluhku.

Nalikane aku mikir arep wenehi pitulungan. Pas banget jebule panggonan sing tak enggo ngadeg iki yaiku bakul gorengan karo wedang. Aku dadi kepikiran numbasake wedang teh, gorengan, karo sega kucing. Tak enteni nganti bakule bukak. Pas bukak langsung wae tak tumbasake cacah telu. Sing siji genahe dienggo aku.

Tak parani wong wedok lan bocah cilik mau. Aku nyebrang dalan sing ora ketara dalan. Malah ketara kaya kali anyaran. Kahanan udane isik deres. Tak trabas wae. Teka ing gerdhu abang putih iku, aku dideleng kaya uwong asing sing gawe curiga. Kaya wedi pasuryane wong wedok mau.

“Pangapunten Ibuk, panjenengan sampun dhahar dhereng? Menika kula gadhah sekul tiga kaliyan gorengan. Ingkang kalih diangge panjenengan nggih. Kersane adhike maem.” Ing sangarepe  Ibu iku aku micara kanthi alus.

“Oh nggih Mas maturnuwun.” Saurane Ibuke.

“Ketingale adhike niku atis Buk. Wonten teh anget. Mang dimimikake rumiyin kersane anget boten rewel malih.” Aku kelingan yen uga ana teh anget sing ana jero plastik ireng iku.

“Oh nggih Mas.” Saurane Ibuke padha karo sing mau.

Ndeleng ana sega karo gorengan. Bocah cilik ngranggeh-ngranggeh bungkuse. Ibuke banjur ndulang anake kanthi telap-telep. Thole-thole, nangismu mau amarga luwe lan kadhemen. Iya ta? Uwong gedhe wae yen luwe sambate eram apa maneh katambahan kadhemen.

Anggonku mangan sega karo ngombe teh uwis rampung bebarengan karo adhike mau. Ana sisane sega karo teh. Mesthi iku digawa mulih, amarga Ibuke ora mangan. Namung ngombe tak.

“Anak lanang, anak udan. Sing tak sayang, tambah kapinteran. Anak lanang, anak udan. Sing tak sayang, tambah kapinteran.”

Lelagonan dilagukake dening Ibuke. Aku ora reti iku lagu apa. Lagi sapisan iki nemoni lagu kuwi. Apik tenan. Kaya ditembangake dening ibuku dhewe.  Larase nyawiji karo larase udan sing tumiba ing samubarang papan.

Allahu Akbar-Allahu Akbar.

Adzan uwis kumandhang. Aku pamitan karo wong loro sing akire aku tepang. Iku namane Ibuk Sunarti karo putrane namane Narendra. Lagi wae sikilku jangkah sapisan, Narendra nyeluk aku. “Mas, maturnuwun.” Omonge cekak karo ngranggeh tangan tengenku. Digegem lan diambung. Mak cles kaya kesawur es karo banyu panas. Adhem panas. Praupanku tambah katon sumunar ing petenge magrib iku. “Dadia bocah pinter ya Dhik!”

Aku bali menyang sepedha motorku. Bareng adzane uwis rampung, udane iya melu suda, gari grimis. Tak tumpaki, aku nggoleki mesjid kanggo salat magrib. Rasa-rasane kok ya urung bakal terang. Kocapku ing jero ati. Mangsa rendheng kaya ngene iya wajar yen udane awet tenan. Yen banyu udan dilumpukake bakalan dadi segara anyaran temenan ngalah-ngalahi Wadhuk Gajah Mungkur iku.


~Restu El Tungguri

Cerpen 3: Angkringan dan Lampu-Lampu Taman


 

Angkringan dan Lampu-Lampu Taman

 

Malam sudah menenggelamkan penuh gedung-gedung tinggi di kota ini. Jalanan yang lebarnya hampir sama dengan sungai yang terpanjang di pulau Jawa itu mulai lengang oleh lalu-lalang kendaraan berplat AD dan sekitarnya. Lampu-lampu taman menguning di setiap pinggir jalan,. Terkadang cahayanya tidak nampak menerangi jalanan, dikarenakan juntaian-juntaian ranting-ranting pohon yang lebat dan lupa dipotong oleh petugas dinas pertamanan kota setempat. Rerumputan di beberapa sudut mulai meninggi setinggi mata kaki orang dewasa. Sayang, toko-toko di depannya tak terbiasa mencabuti rumput yang tumbuh menghadap kaki-kaki yang keluar masuk toko. Jangan kau harap mereka mencabutinya, lalu membuangnya ke tempat sampah. Sudah syukur mereka mau menyapu saja itu luar biasa. Nanti petugas tak akan bekerja dipikirnya.

Di sudut taman yang redup karena lampu taman yang pecah menyisakan satu meja yang di atasnya tertata nampan gorengan, kacang, sundukan, dan lainnya. Tempat itu terdapat satu lampu berdaya lima watt yang aliran listrinya entah diambil dari mana, entah ganthol dari mana. Waktu tepat pukul sepuluh malam. Selasa malam. Besuk Rabu.

“Buk, ayo pulang! Sudah pukul sepuluh malam.” Ajakan seorang pria penunggu meja tersebut.

“Bentar Pak. Biar jam sebelas sekalian. Belum banyak yang datang membeli dagangan kita.” Sahut seorang wanita yang sedang duduk menghadap jalan yang mulai sepi itu.

“Ayo sudah, besuk lagi! Sudah sepi kayak gini, mau nunggu siapa lagi? Yang beli pun gak ada Buk. Ayo-ayo dirapikan sekarang, Buk!

Yoalah Pak-Pak. Siapa tahu ada yang beli gorengan lho Pak. Siapa tahu ada yang beli teh anget. Lumayan kan kalau ada yang beli.”

“Ya sudah. Setengah jam lagi, setelah itu kita pulang.” Mereka menunggu dengan sabar berharap ada satu atau dua sepeda motor yang berhenti lalu membeli dagangan mereka.

Setengah jam berlalu. Tak ada satu pun yang mampir di lapak mereka. Bahkan daun pun tak ada yang duduk di kursi angkringan itu. Lampu-lampu remang-remang di sudut-sudut lain pun juga mulai dimatikan. Tenda-tenda mulai digulung. Penggorengan dimasukan ke bawah meja. Kursi dan meja di ikat menjadi satu lalu disenderkan di tepian taman yang gelap. Kemudian di tutupi dengan terpal yang amat besar. Pemiliknya pulang.

“Kok ya sepi banget ya Pak. Tidak banyak orang. Tidak banyak yang beli. Bisa-bisa kita bangkrut jadinya. Gulung tikar. Dagang kayak gini masak bangkrut, terus mau kerja apa?” Sang istri bertanya-tanya.

Sang suami menjawab, “Lha gimana lagi Buk? Adanya kayak gini. Mau gimana lagi? Musimnya paglebug, semua susah Buk. Tidak cuma kita.” Sambil menghela napas dan menata hatinya.

“Ibuk itu Pak sebenarnya tidak terlalu mikir tentang itu. Rejeki yang diberi Gusti Allah, ya patut disyukuri. Walau itu kecil sekali pun. Tapi, si Budi itu lho Pak, kasihan.”

“Kasihan gimana lho Buk?”

“Gimana ta Pak? Bapak tidak tahu?” Sang istri menatap lembut kepada sang suami. Ia menggeleng tidak tahu menahu. Sang istri melanjutkan, “Kemarin Budi bilang HP bantuan yang diberi Pak Camat tiga tahun dulu itu sudah susah Pak. Sudah rusak-rusak terus. Buat ia sekolah bermasalah terus. Budi bilang kelas dua SMA ini banyak materi dan tugas-tugas. Aku cuman takut anakmu Pak tertinggal pelajarannya.Budi sering dapat tiga besar di kelas. Jangan sampai Budi turun nilainya!”

“Bapak tidak tahu Buk, kalau Ibuk tidak bilang sekarang ini.”

“Budi, Ibuk sudah suruh bilang sama Bapak. Tapi katanya tidak usah. Takut merepotkan, Bapak.”

“Ayo pulang Buk! Besuk Bapak bakal putar otak biar HP Budi bisa digunakan kembali. Besuk Bapak bakal cari pekerjaan-pekerjaan bangunan atau lainnya. Siapa tahu ada dan bisa buat tambah-tambah.”

Mereka pun akhirnya pulang. Mengendarai sepeda motor tua Astrea yang platnya sudah mati. Melewati gang demi gang sempit hingga sampai di depan rumah kecil nan-tua milik keluarga. Sang istrik mengetuk pintu.

Tok-tok-tok.

Le, Budi. Ibuk sama Bapak sudah pulang. Bukakan pintunya, Le!

Keluarlah seorang remaja berusia 15 tahun membukakan pintu sambil mengucek-ngucek matanya, sesekali.


Selasa,29 September 2020

Restu El Tungguri

Cerkak 1: Layangan Temangsang

 


LAYANGAN TEMANGSANG

 

“Mas-Mas layanganku nyanthol. Jikukna Mas!” Sambate adhiku marang aku sing lagi wae metu menyang latar omah.

“Lhoh lha piye ta? Makane yen Mas omong dirungokake! Layangan iku  aja aneng ngarep omah. Lha wong akeh uwit-uwitan barang.  Dadi temangsang ta.” Sauranku  nganggo nadha sing rada dhuwur. Amarga ora gur pisan pindha anggone layang-layange mau temangsang. Uwis bola-bali.

Tak jipukake genter duweke tanggaku kanggo ngereh layangan temangsang mau. Gentere saka pring sing cilik lan entheng. Dadine aku bisa gampang ngereh layangane. Sakluwihe 10 menit, akhire layangane bisa takjipukake. Praupan sumeh adhiku katon sumunar. Prengas-prenges kaya ora duwe dosa. Untune katon kuning amarga awit esuk urung adus, urung sikatan. Tangi turu langsung budhal dolan. Sujakna isik gelem raup dhisik ngilangi owehe sing kaya banyu kebendung dadi waduk Gajah Mungkur iku.

“Alhamdulillah, kena dijupuk.”

“Piye Le? Arep mbok umbulake ning kene maneh?” Aku omong menyang adhiku karo rasa kang pegel.

“Iya na Mas.” Jawabe adhiku lugu tenan.

“Piye? Balenana! Kok ya ora kapok lho bocah ki. Uwis temangsang ping seket barang ogh.” Malah bocahe kayata ora ana kapoke yen temangsang. Saben temangsang nyeluke aku terus. Sing ngerah aku, sing boyoken aku, sing kena lebu mripate iya aku. Sujakna adhiku dhewe. Yen ora uwis tak dadikake sega thiwul sisan.

“Eh, boten Mas. Arep tak umbulake menyang sawah lor kana wae.”

“Nah, iya kana wae. Aman tur angine linuwih banter timbangane ngarep omah. Iya ora gampang temangsang.”

Adhiku kuwi isik cilik banget. Umure lagi ngancik 7 taun. Umur semana adhiku sekolahe ning SD kelas 1. Wajar yen adhiku senengane isik dolanan kaya ngana mau. Layangan terus sabendinane. Ora pedhot olehe nggeret lan ngendhoni senar.  Apa maneh iki usume uwong ngendi-ngendi padha ngumbulake layangan. Ora enom ora tuwa. Ora cilik ora gedhe. Langit-langit katambahan lintang anyar kang miber ing dhuwure uwit-uwitan sengon.

Bocah cilik iku senengane meri marang kancane menawa duweni barang-barang liyane. Adhiku iki salah siji tuladhane. Akeh layangan uwis dituku saka layangan pethekan nganti layangan bapangan utawa rep.

“Mas-Mas, tulung dhulna Mas!”

“Kosek ta Le!”

“Ana angin Mas. Dhul!” Iya tembung “dhul” iku ora asing maneh dienggo uwong-uwong sing ngumbulake layangan. Tembung iku dienggo niteni yen angine uwis teka lan siap diculake layangan sing dicekelake uwong iku.

Angine ilang, layangane tumiba ing lemah sawah nabrak uwit jagung sing dhuwure lagi sak meter. Bola-bali tiba amarga ora ana angine. Sidane adhiku tak ajak menyang sawahe dhewe pinggir dalan gedhe kana.

“Le, kene-kene gocekan Mas. Layangane dicekel siset!” Nyebrang dalan gedhe sing rame banget. Dalan iku dalan menyang Jawa Timur dadi montor saka Jawa Tengah menyang Jawa Timur utawa sakwalike ora ana enteke.

Aku lan adhiku uwis teka papan yaiku sawahe bapak. Adhiku uwis ora sabar. “Alon-alon lho Le! Yen tiba awakmu ora sida layangan mengko.” Hawane isik panas. Jam setengah papat sorote srengenge isih cetha wela-wela.

“Dhul.” Layangane mumbul dhuwur kadhesek angin saka wetan kali. Banter kaya-kaya aku aku iya arep mumbul. Senajan jaman aku cilik, aku duweni kepenginan bisa miber kaya manuk-manuk kae. Duweni swiwi putih. Miber mubeng-mubeng desaku sing ijo royo-royo iki. Dhasar isik cilik uteke seneng mikir bab-bab sing ora teka ing akal.

“Le ayo mulih are magrib iki uwisan!” Aku marani adhiku saka kalenan panggonku wisuh sikil karo sendhalku.

“Moh Mas mengko sik. Sedilit ngkas.” Saurane adhiku.

“Ayo uwis peteng iki. Digondhol Wewe sisan karepmu!” Adhiku isik ngeyel. Angel diajak mulih. Saking tresnane karo layangan abang ireng iku.

“Mulih-mulih, layangane sesuk maneh!” Iku suarane bapakku saka pinggir sawah nyeluk aku lan adhiku. Yen sing ngaturi bapak, adhiku ora bakal wani ngeyel. Yen ngeyel siap-siap wae bakal diseneni teka omah.


Malem Jumat, 25 September 2020

Restu El Tungguri

Puisi: Moksa

 


MOKSA


Ada jutaan pasang mata mulai bangun

Dari bawah kasur menyembul pada tembok-tembok

 

Pagi yang redup tak sesilau biasanya

Dapat kudengar kicau burung-burung yang hinggap

di ranting kering yang luka

 

Kau tengok di bawah daun Kenanga itu

Kepompong yang puasa menjadi ragu-ragu

Untuk mengintip dunia yang baru

Kau meyakinkannya

Kau bilang, “Aku temanmu, jangan takut!

Kita akan terbang bersama mengelilingi dunia.

Mari kugandeng tanganmu!”

 

Pipinya memerah rona

Ucapanmu memberanikannya

Ia buka belenggunya, ia sobek rumahnya

Ia buang kepahitannya

 

Kaugandeng tangannya, menuju surya di atas sana

Melewati tangga-tangga sorot cahaya

Hingga bersama

Sampai berdua

MOKSA

 

Wonogiri, 23 September 2020

Puisi : Senja Itu

Senja itu anaknya mesen dan jajan yang dipinta mengucap jumpa untuk dirasa dan  dicinta lalu dibayar kepada yang mencipta.  Restueltungguri,...